Het leed dat brandwonden bij onze baby heet

Donderdagmiddag 29 augustus, daar zat ik dan. Het ene moment was ik nog aan het werk, het andere moment zat ik in de ambulance met mijn baby op weg naar het ziekenhuis. De boosdoener? Een glas hete thee die Maya over zichzelf heen trok. Hoe de grootste nachtmerrie van onze lieve oppas die dag werkelijkheid werd en de lichtelijk emotionele rollercoaster die ons leven de afgelopen dagen heeft beheerst.

Het was donderdag. De dag dag Maya normaal naar een van de oma’s gaat. Deze keer niet, want beide oma’s zijn tegelijk op vakantie. We hadden dan ook een aantal andere oppasadresjes geregeld. Allemaal mensen die ons dierbaar zijn en wij voor 100% vertrouwen. Deze donderdag was ze bij een lieve oppas en Maya was heel vrolijk. Ze kon daar mooi spelen en kreeg volop aandacht. Toevallig had ik afgesproken om op een kantoor 5 minuten verderop te werken. Anders zou ik minstens 45 minuten moeten rijden om vanuit het kantoor waar ik normaal gesproken werk, Maya weer op te halen als ik klaar was. Rond 13.45 ging mijn telefoon. Hoe dat gesprek precies ging weet ik niet meer zo goed, maar wel werd duidelijk dat er een ongeluk was gebeurd met hete thee. Ik zei dat ik mijn spullen zou pakken en eraan zou komen. Nog vrij rustig liet ik aan een vriendin (tevens collega) via Skype weten dat ik er vandoor ging en weg was ik. Onderweg belde ik mijn man, maar eigenlijk wist ik toen nog niet precies hoe erg het was en wat er precies was gebeurd. Ik had Maya niet horen huilen op de achtergrond, dus ik reed vrij kalm naar ons oppasadres toe. Toen ik daar aankwam hoorde ik vanaf de stoep al dat Maya heel hard aan krijsen was. De deur ging open, ik zag haar en begon zelf te huilen. Iets wat mij niet snel gebeurd. Ik schrok van de wonden op haar arm, hand, vingers, maar vooral van haar buik. Daar hingen de vellen namelijk los. Met natte handdoeken op haar brandwonden reden we snel naar de huisarts toe. Dit was niet mijn eigen huisarts, want we waren in een ander dorp.

In eerste instantie werden we naar onze eigen huisarts toegestuurd. Maya was natuurlijk nog steeds ontzettend hard aan het krijsen. Dat geluid ging door merg en been. We werden dan toch snel meegenomen naar een behandelkamer, waar we verder werden geholpen door 2 huisartsen en een doktersassistente. Maya werd nog langer gekoeld en er werd gebeld met het ziekenhuis. Maya moest daarheen, maar zelf rijden was op dat moment geen goed idee. Maya werd suf, rolde haar ogen weg, had wat schuim uit haar mondje en dat werd afgewisseld met krijsen dat dus door merg en been ging . Daarnaast waren de oppas en ik natuurlijk ook vrij emotioneel. Maya had zoveel pijn en was zo hulpeloos. Er werd dan ook besloten dat de ambulance moest komen. Niet veel later kwam deze met zwaailicht en sirenes aan. Ze namen Maya van mij over en gingen haar nog eens 10 minuten koelen. Ook kreeg ze een medicijn wat een soort pijnstilling was geloof ik. Daarna werden haar brandwonden met plasticfolie ingepakt. Hierdoor blijven de wonden schoon en ik geloof dat het ook nog iets met vochtverlies te maken heeft. Alles is aan mij uitgelegd maar dat weet ik allemaal niet zo goed meer. 

We zouden met de ambulance naar het ziekenhuis worden gebracht. Er werd voor gekozen dat ik op de brancard zou gaan liggen, zodat ik Maya vast kon houden. Nadat ik eenmaal ingesnoerd was en Maya in een warme deken op mij werd gelegd, werd ze wat rustiger. In de ambulance kreeg ze nog een knuffeltje. Hier heb ik een beetje voor haar neus mee gespeeld en af en toe verscheen er daardoor een versuft lachje op haar gezicht. Lang leve de pijnbestrijding die ze had gekregen. De rit naar het ziekenhuis duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid. Het was ontzettend druk op de weg. Toen we bij het ziekenhuis aankwamen stond mijn man al te wachten. In het ziekenhuis duurde het voor mij gevoel allemaal erg lang, in werkelijkheid zijn we er zo’n 2,5 uur geweest. Vrij snel dat we binnen kwamen, kwamen er een arts en chirurg langs. Over haar armpje had Maya van haar oksel tot en met haar handjes en vingers eerstegraads brandwonden. Over haar buikje zaten tweedegraads brandwonden en daar was haar huid er dan ook helemaal af. Nadat we nog een paar mensen hadden gezien kwam de arts terug met een verpleegkundige. Er werden wat dode huidresten weggehaald en dat was heel erg vervelend voor Maya. Vervolgens werden de brandwonden ingepakt, wat ze ook vreselijk vond. Helaas werd toen besloten dat ze het toch wat anders wilde doen, dus moest het er weer af en opnieuw. Toen we klaar waren klampte Maya zich aan mij vast – iets wat ze heel de tijd al wilde maar niet kon omdat de brandwonden op haar buikje nog geen bescherming hadden. 

Gelukkig mocht Maya mee naar huis toe. Ik heb haar opgetild en niet meer losgelaten. In de auto naar huis zat ze achterin bij mij op schoot. De autostoel was sowieso geen optie in verband met de riemen die over de brandwonden zouden gaan. Daarnaast stonden mijn auto met de autostoel nog bij de oppas, aangezien wij met de ambulance naar het ziekenhuis waren gebracht. Eenmaal in de auto viel ze als een blok tegen mij aan in slaap, wel nog steeds met mij in de houdgreep. Ze had haar middagslaapje overgeslagen en de wonden en het huilen hadden natuurlijk flinke impact.

Eenmaal thuis aangekomen werd ze wakker. Waar ze eerst heel aanhankelijk was, ging ze na een minuut of 10 een beetje spelen. Een tijdje later kroop ze rond of er niks aan de hand was en speelde ze zelfs nog vrij wild met het knuffelbeer. De oppas kwam de auto en spulletjes terugbrengen en zag dat Maya aan het spelen was. Dit vond ik heel erg fijn, aangezien zij zich ontzettend schuldig voelt. Wij nemen haar echter niks kwalijk. Ze is altijd erg voorzichtig en had de thee al opzij gezet. Maya is zo ontzettend snel dat het binnen no time toch mis ging. 

’s Avonds ging Maya goed naar bed en heeft ze heel de nacht doorgeslapen. Op vrijdagmiddag moesten we terug naar het ziekenhuis. Mijn man ging ’s ochtends wel werken, want het ging best redelijk met Maya. Ze wilde wel wat meer bij mij zijn en ik mocht niet uit haar zicht verdwijnen, wat allemaal erg logisch. Tussendoor speelde ze soms wat, maar vooral stond ze rond mij. Ook was ze wel wat meer jengelig dan normaal, maar goed dat lijkt mij allemaal vrij logisch. Verder kon ze haar flesjes niet binnenhouden, terwijl extra veel vocht binnen krijgen erg belangrijk is bij brandwonden. Ze wilde ook wel wat eten, maar het was allemaal maar wat weinig. Ik vond het niet zo belangrijk, als ze maar goed dronk. Gelukkig gingen er daarna een aantal bekertjes water in, die er ook in bleven.

Aan het begin van de middag gingen we weer met zijn drietjes richting het ziekenhuis. Na 24 uur kunnen brandwonden schijnbaar pas goed beoordeeld worden. Gelukkig waren ze niet erger geworden en zag het er – voor zover mogelijk – goed uit. Op haar armpje leek de brandwond al wat rustiger, al was er wel een blaar bijgekomen. Er werd besloten om dat maar zo te laten. De blaar werd ook niet open geprikt, dat zou vanzelf wel over gaan en ze lieten dan met rust. Op haar buik moesten wederom dode stukjes huid verwijderd worden. Dat was weer ontzettend sneu en pijnlijk voor haar. Vervolgens zijn de wonden weer ingepakt en konden we gaan. Ze klampte zich weer met heel haar lichaampje tegen mij aan. Zo ontzettend sneu hoe zo’n kleintje zich dan kan voelen. Eenmaal thuis was ze weer best vrolijk en ging ze weer spelen.

Terwijl ik dit schrijf is het zaterdagochtend. Maya heeft afgelopen nacht gelukkig weer goed geslapen en ligt as we speak weer even een slaapje te doen. We merken nu wel dat ze wat meer slaapt dan normaal. Wel heeft ze afgelopen nacht voor het eerst echt overgegeven. Man, wat een zure lucht is dat. Ik kwam haar kamertje binnen en vroeg mezelf af wat ik rook. Tot ik zag dat haar bedje en zij onder braaksel zaten. Ondertussen hoorde Maya mij binnenkomen en zat ze vrolijk rechtop in haar bedje. Gelukkig is ze dus wel heel blij. Dat ze nu een stukje aanhankelijker is en wat meer jengelt, is natuurlijk volkomen normaal. Komende week moeten we weer terug naar het ziekenhuis en dat zal de komende tijd wel vaker gaan gebeuren. Gelukkig wordt ze goed in de gaten gehouden. We gaan er vanuit dat alle wonden goed gaan genezen. De tweedegraads brandwonden op haar buik en zij zullen ook goed genezen. Er blijft mogelijk wel een litteken of kleurverschil op haar huid te zien, maar we gaan er vanuit dat ook dat niet heel opvallend gaat zijn. De tijd zal het gaan leren.

Onze lieve oppas, die dit waarschijnlijk ook gaat lezen, nemen wij dus echt niets kwalijk. Een ongeluk zit in een klein hoekje, zeker met zo’n snelle tante als Maya. Ze heeft de eerste hulp die Maya nodig had heel goed opgepakt en is erg lief. Voor haar is dit natuurlijk de grootste nachtmerrie die kan gebeuren, zeker als het bij een ander kindje gebeurd. Wij vinden het voor haar ook ontzettend naar en heftig wat er is gebeurd. Als we volgende keer weer oppas nodig hebben, zullen we het haar zeker weer vragen. Want ze is dol op Maya en andersom is dat ook zo.

Terwijl ik dit artikel aan het afronden ben, hoor ik dat Maya wakker aan het worden is. Ik ga haar zo uit bed halen, kijken of ze vrolijk is en dan gaan we even naar buiten. Even weg, even de gedachten verzetten en haar afleiding geven.

 

Ik zou het leuk vinden als je mij zou volgen via Bloglovin’ | Instagram | Facebook